13 Απριλίου 2017

  Είναι γνωστό ότι αν ζούμε για μια μέρα στα Βελανίδια, αυτή είναι η Μ. Παρασκευή. Για την ακρίβεια όλο το μέρος ζει γι' αυτήν.
  Γιατί είναι ξεχωριστή. Το αντάμωμα με φίλους και συγγενείς, η χαλάρωση των διακοπών, το στόλισμα του επιταφίου, η φύση που κάνει τρέλες, η θάλασσά μας. Μια μοναδική αύρα που περιβάλλει το χωριό και τις ψυχές του. Το λες και Άνοιξη.
Το άρρεν στοιχείο προσμένει βέβαια το μεγαλύτερο ντέρμπι στην περιοχή.Παντρεμένοι εναντίον Ανύπαντρων στο θρυλικό στενό της εκκλησίας, σε ένα παιχνίδι που η καταγωγή του χάνεται στους αιώνες και την Ενετοκρατία.

Το Τόκα. Ή ο τόκας, ή η ντόκα. Ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα. Ένα καπάκι βαρελιού και μια μπάλα που θα ζήλευαν κι οι κατασκευαστές της φιβερνόβα, φτιαγμένη από τον έναν και μοναδικό, αδέκαστο κριτή του αγώνα. Ο διαιτητής έχει τον δικό του ρόλο στο ματς. Ρεγουλάρει τις εντάσεις. Πυροδοτεί τεχνητές εκρήξεις όταν όλοι επαναπαύονται. Δεν έχει τρομάξει ποτέ μπροστά στη σωρεία των απειλών που δέχεται από αμφότερες τις πλευρές και στις γουρούνες που σκάνε μπροστά του. Τσαμαδούρας και καθίστε καλά.

Το έπαθλο καθορίζει το γόητρο. Οι χαμένοι αναλαμβάνουν το κέρασμα στις βουερές ώρες κρασιού και μεζέδων που θα ακολουθήσουν. Εσχάτως οι Ανύπαντροι έχουν σπάσει το μεγάλο σερί των Παντρεμένων. Τα καφενεία ζουν μεγάλες δόξες, μέχρι το χωριό να κηρύξει τη σιέστα του. Το βράδυ εκκλησία, τροπάρια, τζέρτζελο και σούπα μούπες, και περιφορά στις ρούγες με τις γιαγιάδες να ραίνουν τον επιτάφιο από τα μπαλκόνια. Μια διαδικασία που ανεξάρτητα τη σχέση που έχει ο καθένας με όλα αυτά, τη βιώνει με έναν ενσυνείδητο σεβασμό. Το λες και κατάνυξη.
Ποτέ άλλοτε (εκτός από το γήπεδο, κι αυτό λέει πολλά) δεν είδα ανθρώπους 50, 60 και βάλε χρονών να ζουν τόσο συναισθηματικά τέτοιες στιγμές, με τόση αφοσίωση και ζήλο. Και τον πατέρα μου να κοιτάει με ύφος μονομαχίας στο Ελ Πάσο το καπάκι του βαρελιού.

Τα έθιμα του τόπου μας δεν είναι κάτι "απλά για να γίνεται". Είναι το αντίκρισμα με την ιστορία μας.


Του Ευάγγελου Καραντζή.
Λίγα λόγια για τα Βελανίδια. Το χωριό βρίσκεται κτισμένο στο νοτιότερο άκρο του ορεινού όγκου του Πάρνωνα. Από τα Βελανίδια μπορεί να επισκεφτεί κανείς τη βόρεια πλευρά του Κάβο-Μαλέα και το φάρο του, που χτίστηκε το 1860 και είναι ένας από τους παλαιότερους αλλά και τους τελειότερους της Μεσογείου.
Τα Βελανίδια είναι οικισμός των Βυζαντινών χρόνων, κάτι που μαρτυρά το πλήθος των βυζαντινών ναών που είναι διάσπαρτοι σε όλη την έκταση. Πιθανότατα ο οικισμός που δημιουργήθηκε περί το 1718 στη θέση ‘Παλιοκαμάρες είναι συνένωση πολλών μικρότερων και παλαιοτέρων κάτι που εξηγείτε από την ανάγκη των ανθρώπων εκείνης της εποχής για την δημιουργία πιο οργανωμένων οικισμών.
Τι μπορείτε να δείτε και να θαυμάσετε στα Βελανίδια! Μπορείτε να κολυμπήσετε στις πανέμορφες γνωστές αλλά και κρυφέςπαραλίες, Μπορείτε να επισκεφτείτε τα δεκάδες μικρά εξωκκλήσια, τα περισσότερα κατασκευασμένα μεταξύ 12ου - 14ου αιώνα, Στο ύψωμα πάνω από τα Βελανίδια μπορείτε να επισκεφτείτε το 'ΕΡΓΟ' πρόκειται για ένα συγκρότημα στρατιωτικών κτιρίων που κατασκευάστηκε το 1942 από τους Γερμανούς, Ο φάρος του Κάβο Μαλέα ένα στολίδι πρόσφατα ανακαινισμένος και χαρακτηρισμένος ως ιστορικό και διατηρητέο μνημείο της σύγχρονης ιστορίας, σε ένα θρυλικό ακρωτήρι σας περιμένει να τον επισκεφτείτε και να απολαυσετε το απέραντο γαλάζιο.

Είδατε περισσότερο