ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΙ

 

Στην Ελλάδα η χρήση των ανεμόμυλων υπήρξε αρκετά εκτεταμένη, λόγω του πλούσιου αιολικού δυναμικού της χώρας. Αν και είχαν εμφανιστεί πολλούς αιώνες πριν, η χρήση τους καθιερώθηκε κατά τη Βυζαντινή περίοδο, γνωρίζοντας ακόμα μεγαλύτερη διάδοση κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας, κυρίως στο ανατολικό Αιγαίο αλλά και στην ενδοχώρα. Κατά κανόνα στεγάζονταν σε κυλινδρικά, πέτρινα, διώροφα κτίρια. Στον επάνω όροφο βρισκόταν ο άξονας και το σύστημα μετάδοσης της κίνησης, ενώ στον κάτω όροφο γινόταν η άλεση και αποθήκευση των σιτηρών. Τα πτερύγιά τους ήταν πάνινα, 5-15 μέτρα σε μήκος και πλάτος το 1/5 του μήκους τους. Ένας ανεμόμυλος μπορούσε να αλέσει 20-70 κιλά σιτηρών την ώρα, ανάλογα με την ένταση και τη φορά του ανέμου. Σήμερα οι περισσότεροι ανεμόμυλοι έχουν ερειπωθεί και διατηρούνται ελάχιστοι, κυρίως για τουριστικούς λόγους.

Η ιστορία των Μύλων μας, είναι παλιά. Λένε ότι κτίστηκαν προγενέστερα του 1830 και κατά προφορικές μαρτυρίες κατοίκων των βελανιδίων περί το 1500μ.Χ.

Κατατάσσονται στην κατηγορία του μεσογειακού πέτρινου ανεμόμυλου και το κυλινδρικό χτίσμα τους φαρδαίνει προς τα κάτω για να στερεωθεί στη γη καλύτερα.

Όλο το κτίσμα είναι κόλουρος κώνος και καλοφτιαγμένο, με «κλειδιά» και με ειδικό κονίαμα την «μπουρσελάνα» (μείγμα Σαντορινιάς πουζολάνης και ασβέστη), διότι εκτός του βάρος του μηχανισμού, φορτιζόταν και από τις δυνάμεις των πανιών. Η πόρτα πάντα φτιαχνόταν στην πιο υπήνεμη συνήθως πλευρά και στα ψηλότερα

πατώματα τα παραθυράκια είναι αντικριστά, για να βλέπει ο μυλωνάς τον καιρό γύρω-γύρω.

Το Δ.Σ του Συνδέσμου Βελανιδιωτών η ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΑ επιθυμεί να αναδείξει τα μνημεία αυτά και να τα προστατέψει με τον ίδιο τρόπο που χειρίστηκε και τον Φάρο Μαλέα.

Για αυτό τον λόγο έστειλε επιστολή στην Κτηματική Υπηρεσία του Ν. Λακωνίας για να διαπιστώσουμε καταρχήν ποιο είναι το ιδιοκτησιακό καθεστώς των Πέτρινων Μύλων.

Για την επιστολή εδώ